Դեռ խաղում ենք «կյանքը բեմ է, մարդիկ՝ դերասան» կարգախոսով...
Չ՞ես հոգնել ձևացնելուց...Ետ նայիր, նայիր ու տես...հաշվիր՝ որքան ես քեզ կեղծել, քանի-քանի ամգամ ես ստել՝ խաբելով ինքդ քեզ: Մի՞թե չես հասկացել, որ խաղդ պարզ է լվացած ապակու պես, որ կատագերգության ավարտը պարզ է թե քեզ, թե ինձ...
Զարմանում եմ...մինչև ե՞րբ է շարունակվելու քո հեգնական ելույթը կյանքի բեմից...Հասկացա...բեմը կյանքինն է, դու՝ բեմինը, և մինչ մահ կյանքը տիկնիկի պես խաղացնելու է քեզ: Իսկ բեմին հրաժեշտ կտաս, երբ մահը որոշի քեզ վռնդել թատրոնից, որպես անպետք մի դերասանի:
Քեզ չեն հիշի, խաղիդ զվարճալի դրվագները շուտ կմոռացվեն...Այնինչ, ինքդ ոչինչ չհասկացած կհեռանաս քո կյանքից, կհեռանաս ՝ բոլորի պես թողնելով քո անիմաստ խաղը:
Եվ գուցե լինի միայնակ մի սիրտ՝ կարոտով լցված, որ ցանկացել է դառնալ խաղիդ մասնիկն անբաժան: Եվ մութ սենյակում արցունքները տաք կլինեն միակ սիրուց հիշատակ...
Իսկ դու չես հոգնել ստից ու կեղծից, դու դեռ խաղում ես քո դերն անիմաստ: Շարունակիր, միայն ինձ հետ գործ չունես. Ես էլ գնում եմ իմ դերը խաղալու: Ու քեզ տեսնելիս ինչպես քո դերում կասեմ կիսաձայն.
«Ողջույն, բարեկամ» :
