Օծանելիքդ բույրը, երբեք չեմ խառնում կյանքի այս բույրերին, այլ ավելին` քո օծանելիքը ինձ կյանք է թվում, շունչ որով և գուցե ապրում եմ ես, բայց դա էլ քեզ պես հեռացել է, փնտրում եմ քեզ, օծանելիքի բույրը, երան՜ի այս պահին երկուսդել իմ կողքին լինեիք, անվերջ համբուրեի, զգաի ձեզ, ա՜խ սիրելիս մեկ -մեկ անգամ հիշողություններն են քեզ պես հեռանում, մնում են միայն այն հիշողությունները որտեղ սիրել եմ միայն քեզ, քո թերությունները, բայց արի ու տես, անգամ անթերի ես, անթերի ես ինձ համար, լռումե՞ս, գիտես քո լռություննը լռություն չէ, այլ չես կարողանում խոսել ու խորհել, ասում են թե մենակությունը այն գիրքն է, որտեղից սովորում ես ապրել այն ամեննը ինչը քեզ սպանում է, դու ինձ սպանում ես սիրելու չափ, սիրու՞մ ես ինձ, չ՞է, ինչ ծիծաղելի է, այդպես լուռ, այդպես ել անպետք էլ մնա, մեկ է քեզ անթերի եմ սիրում, ես արդեն քեզ այնպես եմ սիրում, ինչանքով որ հոգիս է ցականում, քո թերությունները չեն թերացնում իմ սերը, լռիր այդպես անշշուկ, քո լռությունից հիշում եմ հայացքդ, շուրթերդ, և անգամ զգում եմ օծանելիքդ բույրը, դա էլ ես փոխե՞լ, այդ բույրնել ես փոխե՞լ, սիրելիս, միթ՞ե մեղք էր քեզ սիրել, քեզ տիրելն ու տրվելը, բայց արի ու տես, դու ես ինձ տիրել, ու դեռ տիրումես .
Խոսքերս շատեն ահավոր շատ, ասպառ, ուզում եմ խոսել, բայց ավաղ նաև ուզում եմ լռել, ուզում հայացով ունկնդրել քեզ, միթ՞ե սերս, սերը իմ մեղք էր, անմեղ էր, բայց այնքան մեղավոր, որ սիրել է քեզ:
Ու լսում էի անվերջ հեռվից լսվող ջուտակի մեղմ ու ցավոտ մեղեդին, կարծես ամեն մի մեղեդու հետ գալիս էր, հեռվում մնացած կարոտ, կարոտ մի քամի, ու անվերջ գրկում էր ինձ ու կարծես տանում էր դեպի անցած ու գնացած օրերը ....
Շարունակությունը կարդացեք այստեղ`
http://rockvan.blogspot.com/
