Չկետադրված և Չուղագրված.............. Սևագիր
 Գիշերս սկսում եմ մի բաժակ գինով, կարմիր ու դառը, երևի միջև լւոսբաց մեկ շշով վերջացնեմ միայնակ եմ հաճախ խմում, հարբում, չեքել պատերացնի թե որքան գեղեցիկ է մենակ հարբելը, ոչ ոք չկա կողքիդ, դու և խորհաթափանց ալկոհոլը, շատ չէ, մի երկու տուփ թունդ ծխախոտ, կարմիր Մալբորո, նրանք իմ ընկերն են, գիտեք ես ընկեր չունեմ, երբեքել չեմ զգացել այն ամենը, ինչը զգում են ընկերները, շատ եմ չէ գուցե տարանջատված իրական կյանքից, մեկ պատճառ տարանջատումիս բացատրությունը տալու համար, ես գուցե վախենում եմ, ինքսել չգիտեմ, բայց չէ որ կորցնելու ոչինչ չունեմ վստահելուց, բայց այդպես թվում է միայն, հաճախ էի երազում լիքը մարդկանցով շրջապատվել, երազում էի շատ ընկրներ ունենալ, բայց ոչ, հաճախ մենք երազում ենք այն ամենի մասին, ինչը չունեք, և չգիտենքել անգամ ինչ է դա, բայց երազում ենք, իսկ երբ սկսում է երազանքդ իրակականալ սկսում ես ակամյից հասկանալ, որ սա այն ամենը չէր, ինչը քեզ պետք էր իրականում: 16 տարեկան էի, ոչ ավելին, երբ առաջին անգամ սիրահրվեցի, բայց սխալ կլինի ասել սիրահարվել, կարելի է ասել առաջին անգամ սիրեցի, գիտեք նրա հոգին ավելի գեղեցիկ էր, քան արտաքինը, ես սիրում էի նստել ու անվերջ նայել նրա աչքերի մեջ, ինքս իմ մեջ պատկերացնելով որ ապագայում այդ աչքերը ինձ են պատկանելու, սիրում էի նայել նրան, երբ նա լուռ ինչ որ բանովեր զբաղվում, կարծես նրա ամբողջ հոգին էի տեսնում, բայց ոչ, չգիտեսել անգամ թե ինչ կլինի կյանքում, քանզի մարդիկ ոչ ոքին չեն պատկանում, ու չեսել կարող գուցե անգամ մտածել, թե ինչ կլինի հետոն, որը գալու է: հիմա նա չկա, ու չկա ոչ ոք, ով կփոխարինի ու կլցնի նրա բացը, ինչ որ տեղ հոգուս մի հատվածում կա մի առհելի ամայությունը, ուր քայլում էր նա, վազում, ննջում, հիմա այնտեղ կարծես մեռել է ամեն ինչ, իսկ երբ ոտքես դնում այնտեղ, փշրված հույսդ սկսում է ծածկել սիրտդ: չգիտեմ, մտքերս խառնեն, մի տեղ գեղեցիկ ու գունավորված, մի տեղ գորշ ու անգույն ....ու չգիտեմել թե ինչ խոսեմ, միևնույն է չէ, հա միևնույն է գրողը տանի, ու հասա իմ 4 -րդ բաժակաին, դառն է գինի, տաք, սակայն մրսում եմ կարծես, քիչ -քիչ ձեռքերս դողում են, իսկ հետո ոտքերս, գուցե արդեն 5 -րդ բաժակին հասնելիս, այլևս չկարողանամ գրել, կամ գրել, բայց լի սխալներով, լի ահավոր ու աչք ծակող սխալենրով: միշտ եղեք նրա կողքին, քանի որ կգա մի պահ, որ այլևս նա չի լինի, ու չի լինի ոչ ոք, որ կլռացնի նրա բացը, որը մի փոքր կծակի ձեր հոգու ինչ որ անկյունը, չթողնելով մոռանաք նրան: ծխում եմ իմ 16 -րդ ծխախոտը, խմում եմ արդեն 6-րդ բաժակս, բայց ոչինչ չի փոխվում, հոգիս տանջվում է, ու դեռ ոչինչ որևէ փոքր ու չնչին ազդեցությամբ անգամ չի ազդել, ու չի անջատել այդ տանջանքը հոգուցս......... կյանքը խաղ է չէ, չգրված օրենքներով լի, կյանքը հաճախ մոռանում է քեզ հարցնել` քանի տարեկան ես, նա մոռանում է, որ դեռ ոսկորներդ այդքանել պինդ չեն տանելու հարվածները, զգալու կորուստները, բայց միևնույն է այն հարվծում է քեզ, քեզ ապացուցելով որ, չէ ամեն դեպքում կարող ես դիմանալ: չէ կյանքը հիասքանչ է, ինչպես այն լուսաբացերը, որոնք հաճելիորեն քնեցնում է ինձ, իրենց լուռ հեքիաթը պատմելով ուղիղ 40 րոպեից, կբացվի նորից լուսբացը, ոչինչ չբերելով իր հետ, ինչ բերի, իրոք ինչ բերի, չէ թող չբերի, վախենում եմ, վախենում եմ նորից, որ ոսկորներս նորից կջարդվեն, իսկ հույսս դանադաղ նորից հատիկ առ հատիկ կփշրվի: վախենում եմ...... ու հասա կես շշին, , տեսնես գինին ինչու է այս տաք, բայց միևնույն ժամանակ, շատ եմ մրսում, մրսում եմ իրոք ......... Մութ է, մթությունը գրկել է ինձ, միայնությունը քնեցնում է ինձ, իսկ լռությունը անուշ ինչ որ հեքիաթ է պատմում ; այլևս չեմ կարող գրել, հարբած եմ ............ |
