Այդ ո՞վ է ասել, թե հրաշքներ չեն լինում: Լինում են... Պատահում է չէ՞, որ հանդիպում ես մեկին, ու դա ճակատագրական է լինում: Երբ վստահորեն կարող ես կյանքդ երկու մասի բաժանել` մինչև նրան հանդիպելն ու նրան հանդիպելուց հետո... Պատահում է չէ՞, որ հայտնվում է այնպիսի մեկը, որը փոխում է քեզ, դարձնում անճանաչելի, խառնում ողջ կյանքդ իրար ու երջանկացնում քեզ: Լրիվ անկոչ հյուր: Ո՞վ էր նրան սպասում: Բայց նրա հայտնվելուց հետո նոր միայն հասկանում ես, թե ինչպիսին կարող է լինել երջակություն ասվածը, թե ինչպես կարող են աչքերը փայլփլել, սիրտն արագ զարկել, արյունը եռալ, օդում թիթեռներ հայտնվել ու էլի նման տարօրինակ ու զարմանահրաշ, անհավանական ու գլխապտույտ երևույթներ: Ու ո՞վ է «մեղավոր»: Այդ անկոչը... Մի պահ է գալիս, երբ զարմանքից լուռ կանգնում ես կյանքիդ խաչմերուկում ու հասկանում մի բան` կյանքն այլևս երբեք առաջվանը չի լինի: Այդ մի մարդը քեզ այնքան է լցրել, ամբողջացրել, նվաճել ու կախարդել, որ առաջանում է լոկ մի հարց` «Լավ, բա մինչև քո հայտնվելը ես ինչպե՞ս եմ ապրել...» Պատասխանե՞մ: Քեզ պատկերացնելով ու սպասելով... Քո կյանքի այդ անկոչ հյուրը ես եմ... Չէ, դու ինձ չես կանչել, չես էլ սպասել երևի, ես ինքս եմ հայտնվել: Դե բայց գուցե մեր ճակատագիրն էլ այնպես էր, որ մեզ մոտ հակառակը պետք է լիներ... Չէ՞ որ պատմությունն ինքնին արտասովոր է, դե եկ մենք էլ տարբերվենք բոլորից... Իսկ ի՞նչ պարտադիր էր, որ սկզբում դու ինձ սիրահարվեիր... Չէ, ես եմ քո անկոչ հյուրը... Իսկ թե կուզես իմանալ` դու այնպես արագ մտար իմ կյանք` առանց քո իմացության, դու այնպես գերեցիր ինձ, որ չեմ էլ պատկերացնում, թե էլ ուրիշ ում կարող էի սիրել... Պատահում է չէ՞, որ հայտնվում է այնպիսի մեկը, որի հետ են կապվում բոլոր ցանկություններդ, երազանքներդ, նպատակներդ, պլաններդ, որոշումներդ, չեղարկումներդ, անգամ ամենաանհավանական թվացող մանրուքները... http://tovmasyanlusine.blogspot.com/2014/01/blog-post_8.html Lusine Tovmasyan Blog
|
