Երբ ծանոթացա ես նրա հետ, կարծես հայտնվել էի լուսնի վրա, ինձ աշխարհի ամենաերջանիկ ու ամենաանհոգ մարդն էի համարում: Սիրում էինք իրար, ամեն մի վայրկյան հոգ տանում միմյանց մասին, անվերջ տեսակցություններ, հեռախոսազանգեր ու հաղորդագրություններ: Մենք համարյա միշտ միասին էինք օրվա կեսը, զբոսանքներ, անվերջ զրույցներ մեր ապագայի վերաբերյալ, ու այդպես շարունակ, և չէինք էլ նկատում, թե ինչպես էր անցնում ժամանակը, օրերն ու ամիսները:
Եվ ահա օրերից մի օր նա որոշեց ինձ անակնկալ մատուցել: Նա ինձ հրավիրել էր մի գեղեցիկ վայր, ուր կային ծառեր, թփեր, ու մի արահետ՝ կարմիր լապտերներով լուսավորված: Նա ինձ նստեցրեց նստարանին ու ասաց.
-Այս կարմիր լապտերիկներով լուսավորված արահետը թող դառնա մեր ամուսնական առագաստ տանող արահետ…
Ես գրկեցի նրան, ու մեր աչքերից տեղատարափ անձրևի պես արցունքներ հոսեցին, և ես հասկացա, որ դա հենց կյանքն է, ու դեպի սեր, երջանկություն տանող արահետի վրա էինք մենք երկուսով:
ԵՐՎԱՆԴ ՄԱՐԵՅԱՆ
17.02.2013թ.
