Ես շատ լավ եմ հիշում, թե ինչպես սրտատրոփ ամբողջ դասարանով սպասում էինք այդ օրվան, որին սպասել էինք տասը երկար ու ձիգ տարիներ: Մենք ավարտում էինք դպրոցը, այնքան հարազատ մի վայր, առանց որի չէինք պատկերացնում մեր հետագա կյանքը:
Վերջի՛ն զանգ, վերջի՛ն ղողանջ…..ահա՛ և վերջ, մենք էլ ավարտեցինք դպրոցը, և պատրաստվում էինք հրաժեշտի երեկոյին: Այդ օրը բոլորս փոխվել էինք, գեղեցկացել, մի փոքր էլ հասունացել. չ՞է որ նոր կյանք էինք մտնում, նոր դժվարություններ, վայրիվերո օրեր, նորանոր հաջողություններ, ու որ ամենակարևորը՝ դեպի իղձերի իրականացում:
Մեր ամբողջ երեկոն բարձր տրամադրությամբ անցկացրինք, ու ողջ գիշեր արթուն սպասելով հենց այդ պահին՝ դիմավորել լուսաբացը միասին: Ու երբ սարերի ետևից դուրս եկավ արևի առաջին ու կարմրաթույր շողերը, մենք բոլորս բացականչեցինք. «Ուռա˜ա˜ա˜ա»:
Արևն էլ իր հերթին կամաց-կամաց վեր էր բարձրանում՝ էլ ավելի տեսանելի մեզ ու աշխարհին: Լուսաբացից առաջ արդեն իսկ բոլորս էլ գինովցած էինք, չկար մեզ խանգարող և ոչ մի հանգամանք, երջանիկ էինք մեզ համարում, ո՛չ մի հոգս, ո՛չ մի տրտմություն…..
Մեր առջև բացվել էր մի դուռ, որի վրա գրված էր. «Ճանապա՛րհ դեպի կյանք»:
Ու ինչ էլ որ լինի, ուր էլ որ գնամ իմ կյանքում, ես երբեք չեմ մոռանա այդ օրը, որը ինձ համար դարձավ անմոռանալի մի հուշ իմ կյանքում……
ԵՐՎԱՆԴ ՄԱՐԵՅԱՆ
17.02.2013թ.
