Նորից ինչ որ մի բան ստիպում է ԿԱՐՈՏԵԼ տխրությունը, կարծես հոգուս երակնները այդ թմրանյութի կարիքն ունեն, աչքերս անվերջ որոնում են անզգայացած իմ պատկերի մեջ այդ տխրություն կոչվող թմրանյութի վերջին նշույլնները, բայց ինչո՞ւ, ախր տխրությունը սպանում է, եղած թե չեղած, երբ լինում է նա ցավեցնում է, իսկ երբ չի լինում սկսկում ես ԿԱՐՈՏԻՑ մեռնել ....կարոտել եմ ՏԽՐՈՒԹՅուՆԸ.........
Դողացող մատներս սկսում են սառել, միայնությունը անգամ չեմ զգում, կարծես ոչինչ չկա, ու չի էլ եղել, կարծես հիմա եմ հասկանում, որ այն ամենը` ինչը ԻՄՆ Է, առանց նրա չեմ կարող, անգամ ցավը .
ինչ դատարկ է, ցավնել է ԼՔԵԼ ինձ, ոչ մի կերպ նրա շոյանք չեմ զգում հոգուս պատերին, պարզապես նրա դատարկ տեղերն են ցավում, մռմռում, ու ԱՆԶԳԱՅԱՑՆՈՒՄ...........
գուցե ճիշտ է շատ ցավալուցեն անզգայանում, դատարկվում, ու ինչու չէ` ԳՈՒՑԵ ՆԱև մահանում....
երանի նորից գգվեի տխրության կրծքին, աչքերս փակեի ու նորից զգայի նրա ներկայությունը, մարմնիս ամեն մի բջիջով ցավաի, միայն թե չանզգայանաի, զգայի, զգայի ու ԶԳԱՅԻ..........
Տխրությունը ընտելացրել է իրեն, իսկ հիմա նրանել կորցրեցի, ին՞չ անեմ, զրկվեցի այդ թմրանյութից, ինչո՞վ ներարկեմ դատարկ հոգիս, ին՞չը նորից ինձ կթողնի զգամ, ին՞չ անեմ, ինչպե՞ս լցնեմ դատարկությունս ...
Բայց մաշվել է հոգիս, նրա մեջքը կորացել է, աչքերը հոգնել, իսկ սիրտը սկսել է չզարկել, ինչ դժվար է երբ ՍՈՎԱԾ ԵՍ, ա՜խ չէ, ինչ դժվար է ԵՐԲ ԴԱՏԱՐԿ ԵՍ, երբ պատերդ լոկ հիշողություններ են, առանց կարոտի, միայն հիշում ես, չես կարոտում, չես զգում, պարզապես հիշում ես .իսկ միգուցե այսպես էլ մնամ, գուցե հոգիս մահացած քայլեմ, սառած դեմքով ԺՊՏԱՄ, ա՜խ միթե կարող եմ ԺՊՏԱԼ, միթ՞ե ինչ որ մի բան կարող է ինձ ստիպել ժպտալ....
******ի պես ****** գիշեր եմ որոնում, այս այն կողմում դատարկ մարմինեմ որոնում, որ տիրեմ ու տիրվեմ, զգամ ու ՏՆՔԱՄ, քրտնեմ ու ՔՐՏԵՑՆԵՄ, ո՞վ ինձ կտրվի, իսկ գուցե ով ինձ ԿՏԻՐԻ, այս խառնաշփոթ միայնության մեջ, ո՞վ ինձ ԿՇՈՅԻ, ու կգրկի, իսկ միգուց՜ե, ա՜խ չգիտեմ, իսկ միգուցե ՈՉԻՆՉ, գուցե պարզապես ԼՌԵՄ ու ոչինչ չանեմ, չշարժվեմ, ա՜խ ընտալացնում են իսկ հետո ԼՔՈՒՄ, ինչ ՏԱՐՕՐԻՆԱԿ Է չ՞է................
Շարունակությունը կարդացեք այստեղ` http://rockvan.blogspot.com/2013/08/18_26.html
