Հայացքը սպանեց, աչքերը թաղեցին,
Կարոտը լացեց, հառաչեց հոգին,
Բարբաջանքներ թվացին
Կեղծ լացդ ու ափսոսանքդ սին:
Ես գոհ հեռացա իմ կարճլիկ կյանքից,
Այլանդակելով լոկ հողն անաղարտ,
Մեռա յուրովի, անջատ քեզանից,
Պահելով միայն մի խոստում անխախտ.
«Էլ չծնվել մարդ այս անհաշտ Երկրում» ,
Փտել հողի մեջ, մնալ Էն կյանքում,
Կամ ծնվել թիթեռ, թեկուզև մի որդ,
Միայն չլինել քեզ կույր հետևորդ:
Ես փափագում եմ լույս աշխարհ չգալ,
Տառապել խոր վիհում, բայց էլ չսգալ,
Հավերժության մեջ անվերջ թափառել,
Միայն թե քեզ մոտ այս կերպ չսպառվել: