Статьи

Հայացքը սպանեց, աչքերը թաղեցին,
     Կարոտը լացեց, հառաչեց հոգին,
     Բարբաջանքներ թվացին
     Կեղծ լացդ ու ափսոսանքդ սին:
    
     Ես գոհ հեռացա իմ կարճլիկ կյանքից,
     Այլանդակելով լոկ հողն անաղարտ,
     Մեռա յուրովի, անջատ քեզանից,
     Պահելով միայն մի խոստում անխախտ.
    
     «Էլ չծնվել մարդ այս անհաշտ Երկրում» ,
     Փտել հողի մեջ, մնալ Էն կյանքում,
     Կամ ծնվել թիթեռ, թեկուզև մի որդ,
     Միայն չլինել քեզ կույր հետևորդ:
    
     Ես փափագում եմ լույս աշխարհ չգալ,
     Տառապել խոր վիհում, բայց էլ չսգալ,
     Հավերժության մեջ անվերջ թափառել,
     Միայն թե քեզ մոտ այս կերպ չսպառվել: