Հոդվածներ

Դռնեդուռ անցնող ստվերներ իմ տան մեջ,

Որ վազում եք անաղմուկ ու անընդմեջ,

Ով, երկրորդ հայացք, միշտ ես նկատում,

Իմ մեջ խենթության ամեն մի փսխում:

Ես հեռանում եմ թեպետ ինձանից,

Բայց չեմ փախչում աննյութ ստվերներից,

Ով դու, խենթություն, մի պատիր հոգիս,

Առանց այն էլ մթամած ու անհանգիստ:

Բայց մի րոպե ինքս ինձ հետ եթե մնամ,

Ձեր ճիչերից գուցե խոսել մոռանամ:

Ես խենթ եմ, խենթ եմ, խենթը խենթերի,

Ովքեր գիտեն, որ խելոք են անթերի:

Իսկ ես գիտեմ` խենթ եմ ինքս իմ մեջ միայն,

Որ երբեմն մենակ է զգում Երկրում համայն:

Մենակության ահռելի վախից ու դարդից,

Լոկ ստվերների հետ է առնում ու տալիս...