Ես դեռ շատ փոքր եմ կյանքի խորախորհուրդ ճշմարտությունները գիտենալու համար: Բայց կյանքիս տասնութերորդ ձմեռը ապրելով` հասկացա, որ ձմեռը տարվա ամենատխուր եղանակն է:
Մտածեք, մարդիկ, մի՞թե տխուր չէ դուրս գալ փողոց ու տեսնել դատարկ ճոճարաններ, ուր չկան երեխաների ծաղիկ հայացքներ, մի՞թե տխուր չէ քայլել այգիներում մոլոր, ուր ոչ մի սիրահար չի համարձակվում ձեռքը սառեցնել, թեպետ.....եթե ունակ է սիրտ տաքացնելու, էլ ինչ հույժ ցրտից երկյուղելու:
Ես հասկացա նաև, որ մենք ավելի ենք շտապում այն ժամանակ, երբ ոչ մի կարևոր գործ չունենք, ավելի շատ ենք շտապում գնալ այնտեղ, որտեղ մեզ չեն սպասում:
Ես հասկացա, որ իմ կյանքում նպատակ է դարձել ազատ, առանց ծանր մտքերի պառկել կանաչ խոտի վրա ու երազել, մինչև որ հողը հակառակ կողմով կշրջվի վրաս` ինձ իր գիրկն առնելով:
Ես հասկացա նաև, հասկացա, որ մենք երբեք չենք վերադառնում այնտեղ, որտեղ մեզ իսկապես սպասում են............
