Հոդվածներ

     Լռություն, սուսսսսսսս՜ս, պատերս քնել են, ամայություն ուր գլուխս դրել եմ մենակության ուսերին, ու ԾԽՈՒՄ ԵՄ .......
     Լռություն, սուսսսսս՜ս, հոգիս խոսում է, աչքերս փակել եմ ու ինքս ծածուկ հարց եմ տալիս, սիրել թ՞ե չսիրել քեզ, ու ինքս ինձ ծաղրելով պատասխանում` միևնույն է ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ....
     Բայց այդ ՍՈՒՍ լռությունը կծում է ինձ, խեղդում բառերս, ճնշում միտքս, ու ես չեմ կարողանում պարզ արտաբերել` ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ, բայց մյուս կողմից հոգիս էլ է կծում, ստիպում է արտաբերել, իսկ սիրտս անհամբեր դրան է սպասում .....
     սուսսսսսսսս՜ս լռություն, կարծես ինչ որ մի խաղ է խաղում կյանքը, մեկ լեզու տալիս խոսելու, մեկ մանկան նման զրկում է խոսելու կարողությունից ....
     քո նկարին եմ դիպչում, սառն ես անգամ նկարում, լուռ ու սառը, դուել ես ճնշում, ստիպում ես կարոտել քեզ ....
     ա՜խ քո վիզը թեքաված դեպի ՀԵՌԱՑՈՒՄ, սիրում եմ քո վիզը, այնքան եմ ուզում մոտենալ սիրել, գրկել այդ վիզը, այնքան եմ ուզում խեղդել ու հավերժ ինձ մոտ պահել, բատարկել իմ մեջ, ա՜խ այդ քո նուրբ վիզը, ոնց կուզեի լեզվով թաթախել այն, հպվել, գինու պես ըմպել քեզ ու անվերջ հարբել ....
     Սիրում եմ բայց ինչ որ մի բան պահում է ինձ, չի թողնում խոսել, գուցե կորցրած ուղեղս, մթագնած այդ ուղեղը, դեռ վերջին ջանքերով հերքում է, բայց սիրտս այնքան է քեզնով տարվել, որ գուցե չդիմանամ ու ասեմ` ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ, ու նորից կրկնել ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ....
     Բայց որքան կուզեի քո թաց շուրթերին դրանք ասել, հետո գրկեի շուրթդ, ու հավերժ մնաի այդպեսել գրկած....
     Լռություն սուսս՜ս, մտածում եմ, ստաթվում եմ, թմրացած հոգիս թուլացնում եմ, ու սկսում եմ մտածել, սիրել թ՞ե չսիրել քեզ, իսկ եթե սիրե՞լ, նույն է լինելու` դատարկ մի կյանք, իսկ եթե չսիրեմ, նույն կերպ կլինի դատարկ մի կյանք.....
     աչքերս ցավում են, անվերջ նայելով պատկերիդ նուրբ, աչքերս ցավում են, որ չեմ փակվում քո գրկում, ու չեն բացվում քո, հենց քո գրկում, այլ միայն նայում են սառը պատկերիդ, ու լուռ արցունքնները ներս են հոսում ....
     Լռությունը խեղդում է ինձ, մենությունը գրկել է ինձ, ոչինչ բացի երեքիցս չկա, գոյություն չունի, կարծես շնչում եմ լռությամբ, ու արտաշնչում ՄԵՆՈՒԹՅԱՄԲ.....
     Գրկեի ուսերդ, թմրացած ձեռքերով շոեի մեջքդ, չոր շուրթերով համբուրեի վիզդ, ու լուռ տիրեի քեզ, այնպես տիրեի, ինչպես գիշերն է մի պահ տիրում լուսաբացին, ինչպես տաքությունն է հպվում սառնությանը, ինչպես անձրևն է հպվում աչքերին, այդպես սիրեի քեզ .
     Միշտ՞ է արդյոք, որ մենք սիրում ենք հաճախ նրանց, ում կողքին երբեք չենք կարող լինել, միգուցե ճիշտ է, բայց դու իմ կողքին ես, ավելին իմ ներսում, գուցե դու բացակայում ես, ներակյությունդ չկա, բայց դու ապրում ես, իմ մտացրիվ ու մոլոր ՀՈԳՈՒՄ...........
    
     Շարունակությունը կարդացեք`
     https://www.facebook.com/pages/%D5%84%D5%AB-%D6%85%D6%80-%D5%A5%D5%BD-%D5%AF%D5%A3%D5%A1%D5%B4/195169880592424