Ինչքան ժամանակ է անցել: Այն սպանել է մեզ, սպանել ու թողել անօգնական, միայնակ ու անէակ.. Կարոտն անգամ չհասցրեց խեղդել մեզ: Անխնդիր հարմարվեցինք: Ես ապրեցի կրկին..
Կարոտել եմ, անգամ շատ.. բայց չկաս այլևս.. ոչնչացար և դու.. Ոչնչացար այնպես, ինչպես ժամանակին ես….
Շուրջ բոլորը խնդում են: Չես զգում դա միայն դու, բայց հոգ չէ.. դու ինձնից մի փոքր կուշանաս.. Զգացի ես, կզգաս և դու……
Կորար իրականությունից անհետ, անվերադարձ.. Խաղաղված գլուխս դնում եմ բարձին ու հավերժ հանդիպում քեզ երազներումս……..
Անընդհատ միևնույն բանը.. անընդհատ նույնություն, որից հոգիդ խռովում է աշխարհից: Ու դու դառնում ես անօգնական մի առարկա, որը ոչ ոքի հարկավոր չէ:
Մերթ խնդում ես, մերթ լացում, մերթ բոռռում ու մերթ քրքջում.. Եվ դա միայն նրա համար, որ բոլորը զգան, որ դու ապրում ես, որ դու միայնակ չես և ուրախ ես.. միայն նրա համար, որ էլ չհարցնեն ու չստանան իրենց ուրախացնող պատասխանը.. մի խղճուկ իրականություն, որը կուլ է տվել ողջ աշխարհին ու դեռ շարունակում է կուլ տալ, որովհետև չի հագենում մարդկանց դեմքին ժպիտներ տեսնելով.. ինչպես յուրաքանչյուր բանական էակ ընտրում է ամենադժվար ճանապարհը.. մարդկանց դեմքին տխրություն է կնքում ու անվերջ հուսահատություն.. հաճախ հաղթանակ է քեզ շնորհում ու մեկ էլ հաջորդ քայլին հիշեցնում, որ դա ընդամենը խղճուկ պատրանք էր.. պատրանք, որ պատրանք է միմիայն քեզ համար, որ բերկրանքի ճիչ է թշնամուտ` այդ աննշմարի համար..
