«Ինչպե՞ս փորել այս աչքերս, ինչպե՞ս փորել, ըսե՛ ինձ», - այսպես էր գոչել գերմանուհին՝ իր կացարանի պատուհանից զարհուրանքով տեսնելով քսան հայուհիների՝ քարյուղով օծված պարը: Քաղաքակիրթ Եվրոպան այդ ժամանակ անգամ բնազդով չթարթեց նույնիսկ աչքերը.....
Այսօր համայն հայությունը իր հարգանքի տուրքն է մատուցում 1915թ. Մեծ եղեռնի անմեղ զոհերին և խոնարհվում նրանց հիշատակի առջև: Մենք չենք կորցրել մեր միասնականությունը և հոգու կորովը, և եթե ոչ միշտ, ապա գոնե վշտի պահին հայ ժողովուրդը, հիրավի, միասնական է, պահանջների մեջ՝ վճռական:
Սիամանթոն քանիցս շեշտում ու կարևորում էր ատելության արվեստի իմացութան անհրաժեշտությունը և ամրագրումը մեր հոգիներում ու ուղեղներում: Մենք չենք ծնվել մեռնելու կամ ողբալու համար. բավակա՛ն է. մենք ծնվել ենք ապրելու, պայքարելու և արդարության հասնելու համար:
Ու պիտի ապրենք, հաստատենք ապրելու ու արարելու մեր բազմադարյան իրավունքը՝ ի հեճուկս «բերանն արնոտ մարդակերի» ...
