Շփոթած նայում եմ այն միա՜կ տողին,
Որով փորձում եմ հանգավորել քեզ,
Գիտեմ, որ վաղո՜ւց չի ստացվում ոչինչ
Ձեռքս հոգնե՜լ է
Եվ…հոգնե՜լ եմ ես:
Ամեն մի օ՜րս մի ե՜րգ է դառնում,
Եվ ամեն մի ե՜րգ իր անո՜ւնն ունի,
Ասես ծիլ տվող սերմերը հոգո՜ւս
Ծնվո՜ւմ են …նորից
Կո՜ւլ գնում հողին:
Մնում է միայն այն տո՜ղը միակ,
Որով փորձել եմ հանգավորել քեզ,
Եվ այսպես արդեն երկա՜ր ժամանակ
Մեկ ուրիշ կյա՜նք է…
Մեկ ուրիշ հանդես:
Իրոք ունե՜մ քեզ, թեկուզ մեկ տողո՜վ,
Դու դա՛ էլ չունես ու չե՜ս ուրանա,
Ու տրոփո՜ւմ է սիրտս մի դողո՜վ,
Որ տողս երբե՜ք
Վերջ չի՛ ունենա: