Makaleler

Շփոթած նայում եմ այն միա՜կ տողին,

Որով փորձում եմ հանգավորել քեզ,

Գիտեմ, որ վաղո՜ւց չի ստացվում ոչինչ

Ձեռքս հոգնե՜լ է

Եվ…հոգնե՜լ եմ ես:

Ամեն մի օ՜րս մի ե՜րգ է դառնում,

Եվ ամեն մի ե՜րգ իր անո՜ւնն ունի,

Ասես ծիլ տվող սերմերը հոգո՜ւս

Ծնվո՜ւմ են …նորից

Կո՜ւլ գնում հողին:

Մնում է միայն այն տո՜ղը միակ,

Որով փորձել եմ հանգավորել քեզ,

Եվ այսպես արդեն երկա՜ր ժամանակ

Մեկ ուրիշ կյա՜նք է…

Մեկ ուրիշ հանդես:

Իրոք ունե՜մ քեզ, թեկուզ մեկ տողո՜վ,

Դու դա՛ էլ չունես ու չե՜ս ուրանա,

Ու տրոփո՜ւմ է սիրտս մի դողո՜վ,

Որ տողս երբե՜ք

Վերջ չի՛ ունենա: