Արև ասելով ես քեզ եմ հիշում,
Հիշում եմ ժպիտդ ոնց էր ջերմացնում,
Տաքացնում էր նա վառել էր փորձում,
ՈՒ ես այրվեցի այդ չքնաղ բոցում:
Անձրևը կրկին ինձ քեզ է հիշեցնում,
Կարծում եմ երկինքն էլ է նույնը զգում,
Հոգուս հետ հավասար տանջվում է նա,
Հուսալով սակայն որ նոր սեր կգա:
Փոթորի՞կ փոթորիկը հենց դու ես որ կաս,
Որ փոթորկեցիր օվկիանոսս հանդարտ,
Բազում նավեր են անցել գնացել,
Միայն քո խարիսխն է մինչ հատակ հասել:
Սառույցն արդեն հետո հասկացա,
Սիրտն է քո սառել է նա,
Սառել է նաև սիրտը իմ հիմա,
Բայց դեռ փորձում է ջերմանալ նա: