Բարոյախոսները թանկագին հարստություն են համարում ‹‹վարկը›› և ‹‹պատիվը›› ու նրանց անարատ պահելու համար քարոզներ են կարդում մեր գլխին: Բայց մարդկությունն ավելի շնորհապարտ կլիներ նրանց, եթե այդ հարստությունը պաշտպանելու համար, նրանք կարողանային զենքեր հնարել և մեր ձեռքը տալ: ‹‹ Քարոզները›› շատ թույլ միջոցներ են ‹‹պատվի›› սեփականությունը պաշտպանելու համար, մանավանդ, որ նրանք շատ անգամ ծառայում են իբր զենք հենց այն մարդկանց ձեռքում, որոնք ‹‹վարկի›› և ‹‹պատվի›› զորեղությամբ են ապրում: Նյութական հարստությունը պաշտպանելու գործն ավելի դյուրին է, քան բարոյական հարստության: Առաջինի համար բավական են երկու զորեղ բազուկներ և մի փայլուն սուտ. նյութական հարստությունը մեր տան մեջ, մեր առջևն է. հափշտակողին մի հարված, և դատաստանը վերջացած է: Իսկ բարոյական հարստությունը… ավաղ նա մեր ձեռքում չէ: Նա գտնվում է հասարակաց կարծիքի հրապարակի վրա: Շատ անգամ ճարպիկ սրիկաներ գողանում են նրան առանց մեր գիտության. և հենց այն րոպեին, երբ մենք պաշտպանում ենք նրան՝ կարծելով թե նա մեր ձեռքում, մեր գրկումն է, նա հրապարակի վրա վաճառքի է հանվում…
Հասարակաց կարծիքը չի որոնում ավազակներին, չի պատժում մեր բարոյական հարստությանը գաղտագողի հափշտակողներին. նա միայն մի բան գիտե. նա դատավոր է նստում մեր գլխին և դատապարտում է մեզ, որ մենք մեր ‹‹ վարկը›› և ‹‹պատիվը›› կորցրինք… Իսկ ճշմարտությունը. օհ, նա ամենից երկչոտ արարածն է: Նա տեսնում է, թե ինչպես խորամանկները մեր շփոթությունը նկատելով անկյուններում ծիծաղում են, խաղկատակներն անխղճաբար ծաղրում են մեզ և ամբոխը քարեր է շպրտում մեզ վրա. նա տեսնում է այս ամենը, նա գիտե, որ մենք արդար ենք և դարձյալ երկյուղից կծկվում է յուր գաղտնարանում և լույս աշխարհ գալիս միայն այն ժամանակ, երբ մենք արդեն ամբոխի կատաղի հարվածներից անշնչացած՝ գլորվում ենք գետնի վրա…
Ինչ դարման ունեն արդյոք բարոյագետներն այս ցավալի դրության համար, իհարկե ոչինչ…
