Տերևը ծառից պոկվում և ընկնում,
Մինչև հատակ ճոճվելով իջնում
: ԻՆչու, ինչ է նա մտածում,
Ինչու է ծառին նա ցավ պատճառում:
Ալիքը ծովի, ժայռին է բեկվում,
Եվ ուժգին նրա դոշին հարվածում:
Ինչու. Ինչ է նա մտածում,
Ինչու է ժայռին այդպես հարվածում:
Սիրած յարերը միմյանցիծ բաժանվում,
ՄեկԸ մյուսի սիրտն է ջարդում, ,
Եվ լքվածը չի կամենում արցունքներ թափել,
ԲԱյց ուշ է, ցավը նրա սիրտն է պատել:
Սուտ է բարին երկար չի ապրում,
Նրան առաջինն են հենց հեռացնում, ,
Ինպես թիթեռին գեղեցիկ, բարի,
Բայց չէ, որ
Կյանքը նրան մեկ օր է տալի:
Իսկ գիտեք ինչու եմ ես հաճախ տխրում,
Եվ իմ տողերում միշտ արցունք եք գտնում:
Գուցե նրանից, որ մի տարի եմ սիրում
Ով տերևի նման ճոճվելով է գնում,
Եվ իմ գոյության մասին հաճախ մոռանում:
Ծովի ալիքի պես կրկին վերադառնում,
Եվ իր արարքներով հոգիս հալածում:
Զույգերի նման ինձանից հեռանում,
Եվ իմ առօրյան գորշ գույնով պատում:
Հետո էլ գեղեցիկ թիթեռի նման նոր հույս է, տալիս նոր շունչէ տալիս,
ԲԱյց կյանքի նման մեկ օրում տանում:
Եթե աշխարհում ամենը նայում,
Միմյանցից միայն հարված են ստանում,
Ապա ինչու ես էլ չլացեմ,
Ինչու հալածված սիրտս չամոքեմ:
