Makaleler

     Տերևը ծառից պոկվում և ընկնում,
    
     Մինչև հատակ ճոճվելով իջնում
    
     : ԻՆչու, ինչ է նա մտածում,
    
     Ինչու է ծառին նա ցավ պատճառում:
    
     Ալիքը ծովի, ժայռին է բեկվում,
    
     Եվ ուժգին նրա դոշին հարվածում:
    
     Ինչու. Ինչ է նա մտածում,
    
     Ինչու է ժայռին այդպես հարվածում:
    
     Սիրած յարերը միմյանցիծ բաժանվում,
    
     ՄեկԸ մյուսի սիրտն է ջարդում, ,
    
     Եվ լքվածը չի կամենում արցունքներ թափել,
    
     ԲԱյց ուշ է, ցավը նրա սիրտն է պատել:
    
     Սուտ է բարին երկար չի ապրում,
    
     Նրան առաջինն են հենց հեռացնում, ,
    
     Ինպես թիթեռին գեղեցիկ, բարի,
    
     Բայց չէ, որ
    
     Կյանքը նրան մեկ օր է տալի:
    
     Իսկ գիտեք ինչու եմ ես հաճախ տխրում,
    
     Եվ իմ տողերում միշտ արցունք եք գտնում:
    
     Գուցե նրանից, որ մի տարի եմ սիրում
    
     Ով տերևի նման ճոճվելով է գնում,
    
     Եվ իմ գոյության մասին հաճախ մոռանում:
    
     Ծովի ալիքի պես կրկին վերադառնում,
    
     Եվ իր արարքներով հոգիս հալածում:
    
     Զույգերի նման ինձանից հեռանում,
    
     Եվ իմ առօրյան գորշ գույնով պատում:
    
     Հետո էլ գեղեցիկ թիթեռի նման նոր հույս է, տալիս նոր շունչէ տալիս,
    
     ԲԱյց կյանքի նման մեկ օրում տանում:
    
     Եթե աշխարհում ամենը նայում,
    
     Միմյանցից միայն հարված են ստանում,
    
     Ապա ինչու ես էլ չլացեմ,
    
     Ինչու հալածված սիրտս չամոքեմ: