Կարծես թե երե՜կ էր-
Լավ չեմ հիշում, երբ
Փակված աչքերս բացեցի մի կերպ,
Մի Ահռելի Բան երևաց աչքիս,
Շշնջացի.
- Տե՜ր, ճանաչեցի քեզ,
Այդ ինչպե՞ս եղավ, որ Ներքև իջար
Արածնե՜րդ քո աչքերով տեսար:
Ասա՛ց.
- Դե՜ Ոչի՜նչ, մեկ-մեկ ե՛ս էլ եմ սխալվում…
Ու այդ «Ոչինչը» մինչ օ՜րս
Սի՜րտս է մտել,
Սի՜րտս է լափում:
Ս. Հարությունյան