Ավետաբեր կռունկի պես բոլորագույն
Թիկնալարիդ առանցքին էր գանգս հարում,
Թե հավք էիր, թառել էիր Կոխի սոճուն,
Մշտադալար ինչ մորմոք էր շունչս հատում։
Ինչ թախիծ էր, որ այդպես էլ չամբողջացավ
Եվ բերկրանքիս բան չթողիր, որ հավելեմ,
Սրտիս տեղակ չիմացա էլ խինդ էր, թե ցավ,
Քո փոխարեն իմ հեքիաթը որ չավերեմ։
Պահացույցի ինչ կատվաչք ես ինձ նվիրել,
Սրածայրին անսլաք ես տեղս նշել,
Գիշեր ու տիվ քո սիրով եմ թե նվաղել,
Բա ոնց եղավ, որ պարզապես ինձ չես հիշել։