Չափ չտաս մեռելներին,
     Տաշտաքերը՝ կաղ,
     Եվ առաջինը թերի են գալիս,
     Չարի բանբերի ցուցիչում
     Դատարկ անմտությունն է,
     Ծխահարիր մարմինս,
     Ես դեռ չգիտեմ
     Ապխտած ինչու և ոնց եմ բուրում։
     Ես նաև ոսկե միջինն եմ սիրում՝
     Ծայրակետերից առավել հեռու,
     Երբ իմ տատանման թափն առանց պատճառ
     Քո գիրկն է մարում։
     Եթե հաջողվի այս կյանքում սիրել,
     Ինձանով չափիր անեզրությունը․․․
     Ես միակն էի։