Չափ չտաս մեռելներին,
Տաշտաքերը՝ կաղ,
Եվ առաջինը թերի են գալիս,
Չարի բանբերի ցուցիչում
Դատարկ անմտությունն է,
Ծխահարիր մարմինս,
Ես դեռ չգիտեմ
Ապխտած ինչու և ոնց եմ բուրում։
Ես նաև ոսկե միջինն եմ սիրում՝
Ծայրակետերից առավել հեռու,
Երբ իմ տատանման թափն առանց պատճառ
Քո գիրկն է մարում։
Եթե հաջողվի այս կյանքում սիրել,
Ինձանով չափիր անեզրությունը․․․
Ես միակն էի։