Հոդվածներ

     ՍԻՐԱՎԵՊ
    
     Տասնյոթամյա հասակում լուրջ չի’ լինում ոչ մի մարդ.
     - Ու մի դյութիչ երեկո՝ մի կողմ թողած աղմկուն
     Սրճարանները պայծառ, գարեջուր թե լիմոնադ,
     - Դու գնում ես շրջելու լորիների պուրակում։
    
     Լորենինե՜ր բուրաշատ... երեկոն է մեղմ ու ջերմ...
     Հովն այնքան հեզ է շոյում, որ նիրհում ես ակամա,
     Քամին աղմուկ է բերում, ֊ քաղաքն այնքան հեռու չէ, –
     Որթատունկն է օրորում, ու կքնես դու հիմա...
    
     - Նկատում ես երկնքում մռայլ, տխուր մի մշուշ՝
     Փոքրիկ լաթի մի կտոր՝ շրջակարված ոսկեթել,
     Ու պատռված՝ սպիտակ աստղի կողմից չարագույժ,
     Որ սարսռում է համակ, ասես մահն է իր գտել...
    
     Տասնյոթամյա պատանի... երեկոներ հունիսյան...
     Հարբած հյութից շամպայնի՝ դու սավառնում ես երկնում,
     Թպրտում Է շուրթերիդ, ինչպես փոքրիկ մի գազան,
     Համբույրը տաք ու թովիչ, ու լեզուդ կապ Է ընկնում։
    
     Սիրտդ, որպես Ռոբինզոն, խենթանում Է անծանոթ
     Վեպերում, երբ լապտերի լույսի միջով գունաթափ
     Դանդաղ անցնում Է փոքրիկ, հիանալի մի օրիորդ՝
     Հոր կոճկովի օձիքի ահաբեկիչ շուքի տակ։
    
     Եվ քանի որ դուք նրան անչափ նաիվ եք թվում,
     Նա հեռանում է արագ կոշիկներով իր պստիկ,
     Հետո շրջվում Է կտրուկ, կարծես, ձեզ Է հետևում,
     Եվ մահանում Է իսկույն ձեր շուրթերի մեղեդին։
    
     Սիրահարված եք արդեն, վարձված մինչև սեպտեմբեր...
     Ծիծաղեցնում են նրան ձեր սոնետներր հլու,
     Ո՛չ ախորժակ Էլ ունեք, ո՛չ բարեկամ, ո՛չ ընկեր,
     - Եվ մի օր էլ պաշտելին հաճում Է ձեզ գրելու։
    
     Եվ այդ օրը դուք նորից պատվիրում եք լիմոնադ
     Կամ գարեջուր՝ մտնելով մի սրճարան աղմկուն...
     Տասնյոթամյա հասակում լուրջ չի լինում ոչ մի մարդ,
     Երբ գնում Է շրջելու լորիների պուրակում։