Կարմիր դրոշակը «Անոթինե՜ր, անգործներու կո՜ւռ բանակ, Փոս աչքերնիդ դեպի երկինք զո՜ւր բանաք, Տառապանքի՜ ոստանյակներ, ի կըռի՜վ... Ի զե՜ն, կիներ, ի զե՜ն, ծերե՜ր ալեխռիվ...» Դուրսը ձմրան սույլին միջեն կը լսվեր Բողոքի ձայն մը գալարվող կարեւեր, Ընդհատված խո՜ւլ հռնդյունով կատաղա՜ծ, Որ արձագանք կուտար երկար. «Հա՜ց, հա՜ց, հա՜ց...» Ի՞նչ կար։ Կուրծքիս տակ ուԺգին սիրտըս դողաց։ Ձյուն-ձմեռո՜վ, այսպես գիշեր ատեն ՝ հա՜ց... Գաղջ անկողնես վար նետվելով, մրափած, Պատուհաններն բացի փութով, ու, Աստուա՜ծ...։ Մի՞թե... Ամեն բան հասկացա ու լացի...։ Բոլոր վայրագ պայքարողները հացի, Հազարներո՜վ, հո՜ն, վա՛րն էին, խեղճ ու վե՛ս, Կուտվա՜ծ, կատղա՜ծ, մրջյուններու շեղջի պես... Ցո՜ւրտ, իրենց վրա դանդա՜ղ կ'իջներ ձյունն համակ, Անհուսության ծաղիկներու պես ճերմակ, Ցո՜ւրտ, կը պատեր զիրենք գիշեր անսահման, Թըշվառության մթին դավի մը նման։ Իրենց մեջտե՛ղ, խեղճ կառքի մը վրա խարխուլ, Հազարներու հռնդյունին մեջեն խուլ, Աշխատանքի նույն ստրուկ մը ալեփառ, Կանգնա՛ծ, դողդո՜ջ, կը բողոքեր, կը պոռթկար։ Ու իր խոսքերը կ'իյնային փրփրադեզ, Անիծապարտ հեք ամբոխին վրա այնպե՛ս՝ Ինչպես Ժայռեր օվկիանին մեջ կատղած... Ու օվկիանը կը ճողփար. «Հա՜ց, հա՜ց, հա՜ց»...
|
