Հոդվածներ

    
     Ո՜, ի՞նչ ես դու, սե՞ր, երկնի հո՞ւր կամ ժըպի՞տ...
     Չունի երկին աչացդ կայծերն ու կապույտ,
     Վարդը չունի քու լանջդ անբիծ, լուսափթիթ...
     Չունի լուսինն վարդերն շիկնոտ այտերուդ:
    
     Գիշերն երկնի կայծից, լուսնույն սիրադեմ,
     Ցերեկն ալյաց, ծաղկանց ժպտիս... մեկո՜ւն գեթ...
     Իսկ քեզ համար ես արցունքով կաղոթեմ,
     Դու չես շնորհեր նայվածք մ'ինձ հուր աչերեդ:
    
     Արդյոք էա՞կ մ'ես, թե՞ երկնի զվարթուն.
     Կը նախանձին փայլիդ վրա վարդ, լուսնակ,
     Ձայնիկդ ապշած լսելով քաղցր ու թրթռուն`
     Նոճերու մեջ սգա լըռիկ լուսինյակ:
    
     Ծնեի իցի՜վ թ'հևացող հով մ'անուշիկ
     Եվ գգվելով երազք ճակտիդ այդ անսուգ,
     Տայի շունչըս շուրթերուդ մեջ ես հուշիկ,
     Լոկ սրբելով եթե շողար աչքդ արտասուք:
    
     Պարտեզդ իցի՜վ թե փթթեի վարդ լացող,
     Եվ երբ գայիր այգուն շաղին ժպտով պերճ`
     Գունովս ներկել այտերդ, թափել գոգդ իմ ցող,
     Վերջին շնչիկս ի գիրկդ առներ ելևէջ:
    
     Բղխեի ես ից՜իվ թ'առու մը վըճիտ,
     Եվ երբ հուշիկ գայիր մոտ իմ եզերքին,
     Ցոլանար իմ հայելվույն մեջ քու ժըպիտ,
     Պղտորելով կապույտ ալիքս ցամքեին:
    
     Ա՜հ, իցի՜վ թե լինեի ես ճառագայթ,
     Շողշողայի դեմքիդ վրա վայրիկ մի,
     Խաբեի քեզ թ' ես ավելի գեղազարդ,
     'Վ անուշաբույր մազերուդ մեջ մարեի:
    
     Այլ ո'չ, անգո'ւթ, եթե տըվիր մեկուն սեր,
     Իցի՜վ թ'անոր գերեզմանին քարն լինիմ,
     Եվ դու թոշնած գաս շնչել շուրջս... արտասվե՜
     Քեզ հըպելու համար հարկ լոկ գոլ շիրիմ...