Ես լավ գիտեի, որ մարդս ընդունակ է իրեն կյանքից զրկելու:
Այն ամենը, ինչ ինքը տածում էր նրա հանդեպ, դրանից աղջիկը ցավ չէր զգում, այդ ամենը սոսկ իր դեմ էր ուղղված և միայն իրեն էր ցավ պատճառում:
Աստված նրան այնքան էր սիրում, որքան և ինձ:
Մարդուն թվում է, թե ինքն արարում է իր կյանքը, որ սեփական գործողությունները կառավարվում են իր կամքով. իրականում, մարդու մեջ նախապես դրված սրբազան ուժերը նրան անկասելիորեն առաջնորդում են ճակատագրին ընդառաջ:
Դա այն հին, իր մեջ արմատներ արձակած և ողջ կյանքի ընթացքում գորովանքով փայփայած սարսափն էր այն բանի հանդեպ, ինչը նա այլասերվածություն էր համարում, դա վախ էր ինքնացուցադրվող գեղեցկության և այն ամենի հանդեպ, ինչը բացահայտ կերպով սեռերի փոխհարաբերության և սիրային պայքարի մասին էր հիշեցնում:
Կյանքը իմաստով է լցվում այն պահին, երբ բոլոր իմաստներն ու նշանակությունները զրո են դառնում մարդու համար:
Սիրված լինելը մեծ երջանկություն չէ: Յուրաքանչյուր ոք միմիայն իրեն է սիրում, և սակայն, այդ չիմանալով, շատերը տանջվում են իրենց կյանքի ողջ ընթացքում: Ոչ, սիրված լինելը բոլորովին էլ երջանկություն չէ: Սիրելը` ահա թե որն է իսկական երջանկությունը…
Արվեստն այլ բան չէ, քան աշխարհի զննումը` գթաշնորհության և պայծառատեսության հոգեվիճակում:
Կյանքը, ինչ էլ լիներ, պետք է շարունակվեր: Միայն թե պետք չէր խոսել, պարզ բաները բարդացնել, պետք չէր հոգիները փորփրել:
Ամեն ոք ազատ է իր ուզածը փնտրելու: Ամեն ոք ազատ է փնտրելու իր տենչանքների հավաստիքը:
Աշխարհում սարսափելի ոչինչ չկար, չկար մի բան, որ զարհուրելի լիներ, միայն ցնորքներին տրվելու դեպքում է, որ այդ սարսափները տառապեցնում են մարդուն, միայն մեր սեփական, զարհուրած հոգու մեջ են ի հայտ գալիս չարն ու բարին, արժեքավորումն ու արժեզրկումը, տենչանքն ու վախը:
Կարևորը բանականությունը պահպանելն էր: Ապրելը պարտադիր չէր:
Դու սովորել ես հավատալ: Այժմ սովորիր սիրել…
Ոչինչ դրսում չէ, ոչինչ ներսում չէ, որովհետև այն, ինչ դրսում է` միաժամանակ նաև ներսում է:
