Փողոցում մի ծաղկեփունջ է ընկած…
Փոշու, կեղտի մեջ, բայց երևում է որ մի ժամանակ եղել է գեղեցիկ ծաղկեփունջ:
Մի խառը ծաղկեփունջ է, սպիտակ, կապույտ, կարմիր, վարդագույն ծաղիկներից կազմված:
Մի պահ թվաց, թե նման է կյանքի օրերից կազմված մի փնջի, որտեղ ծաղիկների փոխարեն օրեր են, տխուր, ուրախ …
Կարծես փողոց է շպրտվել ինչ որ մեկի մի փոքրիկ կյանքի հատված, որը հիմա անտարբեր մարդկանց ոտքերի տակ, փոշու մեջ ոչ մեկին հարկավոր չէ…
Հետաքրքիր է, ո՞ւմ է նախատեսված եղել, սիրած էակին, ծննդյան օրվա՞ն, կնունքի՞, նշանդրեքի՞, հարսանիքի՞…հնարավոր չէ իմանալ:
Ընկած է ծաղկեփունջը և ոչ մեկին պետք չէ, քամին էլ փորձում է քանդել ցելոֆանը, ցրիվ տալ ծաղիկներին…
Ծաղկեփունջը հոգին ավանդել է, ծաղիկները չորացել…
Մեր օրերն էլ հերթով չորանում են, ժամանակին թափված արցունքներից հետք չի մնում, հոգիներս էլ կարծրանում են…
Միգուցե վերցնել այդ ծաղկեփունջը, հեռացնել մարդկանց ոտքերի տակից, միգուցե հանձնել հողին..
Ի՞նչ է կյանքը, պայքար, առնետների վազք, շտապողականության մրցում, անտարբեր լինելու հաճույք…
Աստված մի արասցե, որ կյանքի որևէ հատվածում, թեկուզ վերջին հատվածում հայտնվենք այս ծաղկեփնջի նման ընկած փոշու մեջ ու բոլորի համար լինենք մոռացված…
Ստեփան Հարությունյան (Ստեփան Ումառ)
