Հե՜յ ժողովուրդ, (մ) ուշքի՜ արի,
Խե՜լքդ գլո՛ւխդ հավաքիր,
Ո՞վ է տեսել, որ կապիկը
Տե՜րը դառնա քաղաքի:
Գուցե ի՞նչ-որ բան այնպես չէ
Այս քաղաքում հյուրընկալ,
(Ով հյուր եկավ մնաց հավերժ)
Ու քաղաքս դարձավ հսկա աղբաման:
Երևանը մի պատկե՜ր էր անարատ -
Վարդագույն ու կյանքով լի՛,
Հիմա ասես օտար վրձնով մի անհատ
Խզբզոց է ի ցույց դրել աշխարհին:
Ո՞ւմ ենք ընտրում, ի՞նչ ենք ընտրում,
Չի՛ հասկացվում հավատա,
Աղբի միջից լավագույն ա՞ղբ…
Արժանի՞ ենք մենք սրան…
