Հոդվածներ

Երբ հա՛րց են տալիս, որ չպետք է տալ -

Մարդ կատաղում է

(Այստեղ տեղին չէ բառը

«Բարկանալ»):

    

Երբ պա՛րտք են տալիս

Ու թո՜ւղթ պահանջում այդ պարտքի դիմաց-

Մարդ փոքրանում է՝

Դառնում ձվի չափ…

    

Երբ հո՜ւյս են տալիս ու կարեկցում են

Միաժամանակ-

Մարդ հուսալքվո՜ւմ է՝

Դառնում անհավատ…

    

Երբ խոսում են քեզ հետ, բայց լռել է հարկավոր,

Քեզ թվում է հանդիպել ես

Մի աղետի ահավոր:

    

Երբ լռո՜ւմ են, չե՛ն խոսում, բայց խոսե՛լն է կարևոր-

Չես հասկանում ի՞նչ ես ուզում

Այս աշխարհից մեղավոր:

    

Պահմտոցի ես խաղում

Ցավի՜դ, կամքի՜դ, հույսիդ հետ,

Թաքնվելու տե՛ղ ես փնտրում՝

Տուն տանող մի արահետ:

    

Գտնո՜ւմ ես,

Մա՛րդ արարած…

Մտնո՜ւմ ես՝

Հանգիստդ առնում վերջապես,

Երբ, որ մայրդ է խոսում հուզված,

Կամ լռո՜ւմ է Աստծո պես …