Հոդվածներ

     Երբ որ ասում են աշխարհի ծուռն ես,
     Չես սրում ատամներդ հանկարծ,
     Անկատար մի իղձի քոքից չբռնած`
     Մաշում ես օրերդ անկայծ։
     Մի քած շան նման քոնթի ես գալիս,
     Ճանկռում ես անհայտի խեցին,
     Ով երբ կցնկնի, դու մինչև մայիս
     Երնեկ ես տալիս փոքրին ու մեծին։
     Հետո աչքերիդ հորիզոնն ընկած`
     Հասունանում է աշունը դեղին,
     Է՛հ, հանգդ կրկին կաղում է ծնկած,
     Բայց դու մրսում ես ամառվա կեսին։