Հավք և գազան ծակուռներում անշքացան,
Դեպի վերհուշ կիներ կային` ինձ ցանկացան,
Հոլ ու մեղուշ, ցոլք ու նշույլ մունջ չքացան,
Եվ անկռինչ օր ու արևն անգթացան:
Աղերսներս հաղորդության մաս չդարձան,
Նմուշս առան՝ կարմիր-կապույտ դադրած արյան,
Սիրտս կանգնեց, եթերն ընկած մի մահաձայն
Վերջն ավետեց ոսկեդեղին, ոսկե աշնան: