Статьи

     Հավք և գազան ծակուռներում անշքացան,
     Դեպի վերհուշ կիներ կային` ինձ ցանկացան,
     Հոլ ու մեղուշ, ցոլք ու նշույլ մունջ չքացան,
     Եվ անկռինչ օր ու արևն անգթացան:
     Աղերսներս հաղորդության մաս չդարձան,
     Նմուշս առան՝ կարմիր-կապույտ դադրած արյան,
     Սիրտս կանգնեց, եթերն ընկած մի մահաձայն
     Վերջն ավետեց ոսկեդեղին, ոսկե աշնան: