Աղջիկ շաղավոտ, հրճվանքիդ համար եղանակավոր նոր բա՞ռ հորինեմ,
Նվագարանդ հեռվում ես թողել, անճառելի էր վայելքի չափը,
Քո խռովահույզ մակընթաց ծովում հանդարտ կոհակներ ինչու որոնեմ,
Քշվածներին է հորձանքը բերում և մատնանշում ցնծության ափը։
Ափին ամեն բան ցրիվ է գալիս, անգամ լուսնկան հուսախաբ ծովում,
Ի սեր մի բանի որ պահդ ես ապրում, որը քարշ տալիս, եթե չես թովում,
Եթե աշխարհիդ արձագանքն ունայն խեցիներում է հանգրվան գտնում,
Անթարթափ նայիր, ես եմ խարխափում անասելի և համասփյուռ մթնում։