Makaleler

     Աղջիկ շաղավոտ, հրճվանքիդ համար եղանակավոր նոր բա՞ռ հորինեմ,
     Նվագարանդ հեռվում ես թողել, անճառելի էր վայելքի չափը,
     Քո խռովահույզ մակընթաց ծովում հանդարտ կոհակներ ինչու որոնեմ,
     Քշվածներին է հորձանքը բերում և մատնանշում ցնծության ափը։
     Ափին ամեն բան ցրիվ է գալիս, անգամ լուսնկան հուսախաբ ծովում,
     Ի սեր մի բանի որ պահդ ես ապրում, որը քարշ տալիս, եթե չես թովում,
     Եթե աշխարհիդ արձագանքն ունայն խեցիներում է հանգրվան գտնում,
     Անթարթափ նայիր, ես եմ խարխափում անասելի և համասփյուռ մթնում։