Խոսելեն դադրիս, հանդարտիս թեև,
Հայացքով քաղցրիկ գորովէս թեթև…
Ցավը չիմացած, սերը չապրեցի,
Հուզմունքը նույնն էր, տրոփն էր տարբեր,
Հավկուրի նման սիրտս թերթեցի,
Մի աղոտ լույս էր քո սիրով հարբել։
Այն հմայանքի գիշերում, անգին,
Սիրո անձուկն էր ցավն անգոսնելի։