Հավատալը հե՜շտ է,
Սովորելը՝ բարդ,
Դե մենք բա՜րդ ազգ ենք, ձգտո՜ւմ ենք բարդին
Ու չգիտես ի՞նչու՝
Անիծում բախտին:
Սովորում ենք ամե՜ն ինչին՝
Ցավի՜ն,
Խանդի՜ն,
Տառապանքի՜ն…
Ասեմ նաև սովորո՜ւմ ենք ծակ գրպանին՝
Ա՜յն աստիճան,
Որ երբ մի օր կարկատո՜ւմ ենք- անցքը փակում,
Այդ գրպանում ըստ մեր նախկին սովորության
Բա՜ն չենք դնում:
Սովորում ենք
Ստի՜ն,
Կեղծի՜ն,
Սո՜ւտ կսկիծին,
Ճի՛շտ կսկիծին,
Կոտորածի՜ն,
Արհավիրքի թողած հետքի՜ն…
Բե՜ռին՝
Չափից ավել բարձած մեջքին…
Սովորո՜ւմ ու հեշտությամբ հավատո՜ւմ ենք
Ստախոսին ու
Տականքի՛ն,
Պնակալեզ բանսարկուին,
Զրպարտիչին,
Խանակչին բո՜ւթ, չարախո՜ս ու նենգարկո՛ւ…
Բայց «հասարակ»
Տեղին ասված մի ճիշտ խոսքի՜ն
Հավատա՜լ ենք … դժվարանում:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
