Հնագույն երկիր մի անհայտ հեռվում,
Ուներ փոքրիկ լիճ ու լեռներ բազում:
Այդ երկրում ապրում էր տարօրինակ մի ազգ,
Մի մասն ուներ շատ փող ու չուներ հարգանք,
Մի մասը` անփող, մի մասը` աղքատ,
Մի մասը` բարի, մի մասը` տականք:
Ու հեռուն այդ առանց իր կամքի,
Մի օր դարձավ երկիր էշերի:
Ապրում էին այնտեղ էշերն ու մարդիկ,
Խառնվել էր ամենը,
Պաշտոն, ժամ ու դիրք:
Երկրի գլխին մի էշ էր նստել,
Խելքով իր ոչ մեծ երկրին տիրել:
Ամեն բան խառն էր այդ երկրում,
Էշերն` ապրում,
Մարդիկ` աշխատում:
Ու տները կամաց-կամաց դառնում էին գոմեր,
Գոմեր էին դառնում նաև դպրոցներ:
Մեղմ ասած, վատ էր վիճակը երկրի,
Տիրակալն ազգին տանում էր անդունդ,
Թանկացրել ամեն բան՝ հարկ ու սնունդ:
Ժողովուրդն արդեն հոգնել էր, գժվել,
Բոլորը տներից փողոցներ ելել:
Ու մարդկային ամբոխ դատարկ գրպանով,
Ելել էր դեմ էշերին՝ դատարկ գլխով:
Ո՞վ կհաղթի բարին, թե՞ չարը,
Կփոխվի արդյո՞ք էշերի դարը:
Կխնդրեմ կենդանի, որ էշ ես կոչվում,
Չնեղանաս ինձնից, երբ գրածս կարդաս,
Միգուցե դու ավելի շուտ հասկանաս:
Իսկ նրանց հասկանալն, ում էշ կոչեցի,
Իրոք, տեղիք է տալիս կասկածի:
