Վստահել ...
Արդյոք կվստահես տերևին, եթե գտնես ուրիշ ծառի կողքին:
Արդյոք երբևէ կրկին գետնից կվերցնես տերև, սրտիդ մոտ կպահես, կփսփսաս անցյալիդ, ներկայիդ ու պայծառ ապագայիդ մասին, եթե գտնես ուրիշ ծառի կողքին:
Բայց չես էլ տրորի ու անցնես տերևները շրջակա ծառերի, այլ հիշելով միայն դավաճան տերևին, կանցնես անձայն, կանցնես անշարժ ու դատարկ: Չէ որ գտել ես տերևդ ուրիշ ծառի կողքին:
Երբեմն ինքդ քեզ կհամոզես, որ սխալվում ես կամ երազ է կամ դավաճան տերևի ու մոտակա ծառի հիմար կատակն է, բայց ...
Երբեմն ինքդ քեզ կմեղադրես: Կմոռանաս բոլորին ու միայն քեզ կհիշես: Կասես ինքդ ես մեղավոր անբան արարած ...
Բայց սպասիր ... Սպասիր ... Միթե դու նկատեցիր կարմիր տերևը մոտակա հեռվում ... Միթե սա դու ես, որ խոստացավ երբեք չբացել անթարթ աչքերը, էլ երբեք չտարբերել տերևին մնացած տերևներից, չափել նույն արշինով ու այրել նույն պարկում ...
Դու ... Դու կարմիր տերև ... Միայն դու կարող ես անթարթ աչքերս բացել, միայն դու կարող ես գույները հիշեցնել, միայն դու կարող ես դատարկ սրտիս արյունը շարժել ...
Ես քեզ գտա ... Գտա ... Ես քեզ գտա ...
Խաբկանք էր, ոչինչ էլ չգտա ...
