Իմ միջով անցա և ժամանակիս բեմը դատարկ էր,
Տեսարանական էլ որի՞ն ասեմ անուշ սրտակեր,
Աստված ասում է, ինձանով զմայլ հեչ մարդ չմնաց,
Երկչոտ ով էլ կա, ահերիս մեջ է հեծեծահառաչ։
Պատառոտում եմ մշուշի քողը մինչև թոքերս,
Նույն թիվը ունեն չափական տողի վանկ ու ոտքերս,
Հազար տաղ հետո քեզ սիրելով եմ գիրքս փակելու
Եվ դատարկ բեմիս քեզ էլ անիմաստ չեմ քողարկելու։