Մի ամոթի շրջան ու մի պատվո շրջան,
Շառավիղը նույնն է, ցավը նույնն է, անգին,
Ոնց էլ անցնես նույնն են թեքություն ուկածան,
Եվ աշխարհը նույնն է անտարբերի աչքին։
Ապա մի կոն հատած, պարբերության հատված,
Ակնթարթում նույնն են պատառիկ ու դրվագ,
Առանց ինձ էլ նույնն է, երբ քեզանից զատված
Իմ պատկերն է խամրում էլ անտարբեր փռված։