Հոդվածներ

    
    
    

Մի կո՜ւշտ քնեի

Եվ ուրիշ ոչի՜նչ,

Բայց ցավո՜ք արդեն ժամանակ չկա՛,

Չնայած պառկո՜ւմ եմ,

Շուռումուռ գալիս

Ու թվում է թե քանի չե՛մ քնել

Դեռ չե՛մ կորցնում ժամանակ:

    

Չէ՜,

Չե՜մ հասկանում, թե ո՞ւմ եմ խաբում,

Ի՞նձ,

Ժամանակի՞ն,

Բախտի՞ն նեղացկոտ,

Այդ պահերի՜ն է, որ չե՛մ ճանաչում ինձ՝

Ինքս ինձ համար մնո՜ւմ անծանոթ:

    

Անծանո՜թ

Կա՜մ էլ մի վտարանդի-

Վտարված սեփական մարմնի կողմից,

Ատո՜ւմ եմ ինքս ինձ որպե՜ս մի լքված

Իմ սեփական կաղապարից:

    

Գրողի ծո՜ցը թե ժամանակ չկա՛,

Դանդա՜ղ-ծուլորեն

Մի կո՜ւշտ քնեի կաղապարիս հետ,

    

Ժպտայի փոքրիկ Հիսուսի նմա՜ն

Սո՜ւրբ Աստվածածնի նուրբ ձեռքերի մեջ…