Հոդվածներ

     Հա՛յր մեր…
     - Այո՛…
     - Մի՛ ընդհատիր, ես աղոթում եմ:
     - Բայց չէ՞ որ դու Ինձ կանչեցիր:
     - Կանչեցի՞, Քե՞զ… Ես Քեզ չեմ կանչել, ես պարզապես աղոթում եմ: Հա՛յր մեր, որ երկնքում ես…
     - Ահա՛, կրկին դու կանչեցիր Ինձ:
     - Ի՞նչ արեցի:
     - Կանչեցիր Ինձ, ասացիր. «Հա՛յր մեր, որ երկնքում ես»: Ահա և Ես, ի՞նչ է պատահել:
     - Ես ոչինչ էլ չէի ուզում դրանով ասել, ես պարզապես իմ ամենօրյա աղոթքն եմ անում: Միշտ այսպես եմ աղոթում: Մի տեսակ զգում եմ, որ պարտավոր եմ անել այն:
     - Լա՛վ, շարունակի՛ր:
     - Թո՛ղ Քո անունը սուրբ լինի…
     - Մեկ րոպե… դու ի՞նչ ի նկատի ունես:
     - Դե՜… դա նշանակում է… Որտեղի՞ց կարող եմ իմանալ՝ դա ինչ է նշանակում: Պարզապես աղոթքի մի մասն է: Իմիջիայլոց, ի՞նչ է դա նշանակում:
     - Դա նշանակում է արժանի, սուրբ, հրաշալի, փառավոր…
     - Այ հիմա պարզ է: Մինչ այդ երբևէ չէի մտածել՝ ինչ է նշանակում «սուրբ լինի»:
     Թո՛ղ Քո արքայությունը գա, թո՛ղ Քո կամքը լինի ինչպես երկնքում, այնպես էլ երկրի վրա:
     - Դու իրականում ցանկանո՞ւմ ես դա:
     - Իհա՛րկե, իսկ ինչո՞ւ ոչ:
     - Իսկ ի՞նչ ես պատրաստվում անել այդ դեպքում:
     - Անե՞լ… Երևի ոչինչ: Ուղղակի կարծում եմ շատ լավ կլինի, երբ Դու ամեն բան Քո վերահսկողության տակ պահես այստեղ, ինչպես որ երկնքում:
     - Իսկ Ես ունե՞մ իշխանություն քեզ վրա:
     - Դե՜… ես եկեղեցի եմ հաճախում:
     - Դա այն չէ, ինչ Ես հարցրի:
     - Բավական չէ՞ ինձ մեղադրել: Ես ոչնչով վատը չեմ երեսպաշտներից, որ նույնպես եկեղեցի են գնում:
     - Ների՛ր, բայց կարծում եմ դու աղոթում էիր, որ Իմ կամքը լինի:
     - Դե լավ: Կարծում եմ մի քանի բանի վրա կարելի է աշխատել:
     - Հիանալի՜ է:
     - Տե՛ր, ես պետք է ավարտեմ աղոթքս: Սովորաբար այն այսքան երկար չէր տևում:
     Հանապազօրյա հացը տո՛ւր մեզ այսօր…
     - Այո՛, իսկ դու անընդհատ անհանգստանում ես վաղվա օրվա համար:
     - Մեկ րոպե. դա ի՞նչ է նշանակում: Ես այստեղ կանգնած՝ փորձում եմ իրականացնել իմ կրոնական պարտականությունները, իսկ Դու անվերջ ընդհատում ես ինձ և հիշեցնում զանցանքներիս մասին:
     - Գիտե՞ս, երբ աղոթում ես, մշտապես «վտանգ» կա, որ այն կավարտես լիովին փոխված: Դու կանչեցիր Ինձ, և ահա Ես այստեղ եմ: Շարունակի՛ր աղոթել:
     - Ես վախենում եմ…
     - Ինչի՞ց…
     - Արդեն չգիտեմ՝ ի՞նչ կասես:
     - Փորձի՛ր և կտեսնես:
     - Ների՛ր մեզ մեր պարտքերը, ինչպես և մենք ենք ներում մեր պարտապաններին…
     - Եվ ինչպե՞ս են գործերդ ներման հետ կապված:
     - Դեե՛… Ես չեմ կարող նրան ներել, Դու Ինքդ գիտես այդ մասին:
     - Այդ դեպքում ո՞ւր մնաց աղոթքդ, ի՞նչ էիր աղոթում քիչ առաջ:
     - Ես նկատի չունեի այն, ինչ աղոթում էի:
     - Ուրեմն այսուհետ իմացի՛ր… Եթե աղոթքիդ նպատակն Ինձ հետ զրուցելը չէ, այլ աղոթում ես, որովհետև հարկն է այդպիսին, ապա դա միայն կրոն է… և Ես այնտեղ չկամ…
     Ես ականջ եմ դնում սրտին, այլ ոչ երբեք՝ խոսքերին…)