Հաճախ ուրախությունը շատ կարճ է տևում,
Երբ առանց քեզ աշխարհն է ցնծում,
Դու լոկ մտածում ես` փոթորկվում.
Այս հույզերը ինչո՞վ են սնվում:
Ինչո՞վ են իրենց հույզով կարոտի,
Այս ցնծության մեջ անտուն աշխարհի,
Գտնում հենց մեկի` մի խենթ հայացքի,
Ձոնում մի խինդ` ցոլքը այս կյանքի...
Տարակուսել պետք չէ անկասկած`
Բազում լույսեր են վառվել հիացած,
Որ աղջամուղջին` խինդով լիացած,
Դեռ ձայն են տալու` մեզ երջանկացրած: