Ամեն առավոտ` հեռվում կուտակված,
Այն հույսերով` թեկուզ միգամած,
Որ կերուխումին իրենց հմայքով
Նոր երազներ են ծնում կարոտով,
Մի խենթուկի եմ տեսնում գլխիկոր...
Մեծ ու այլայլված աչքերի միջից
Խամրած անցյալի լույսն է ցոլում,
Որն աղջամուղջին` լքված բոլորից,
Իրենից անկախ զրույց է անում...
Ու թե զեփյուռը սուլում է մեղմիկ,
Իսկ արևները նոր լիցք են տալիս,
Այդ նույն հեռվում լացում է մի փոքրիկ`
Նա իր խենթուկին է ման գալիս...