Ատելով սիրում եմ քեզ, հեշտ չի սակայն ինչպես վարվեմ իմ սրտի հետ, ինչպես կարող եմ մոռանալ միասին շնչած օդը, երջանիկ րոպեները: Որտեղ նստած գրում եմ քո մասին այդ վայրը ինձ շատ հարազատ է դարձել պատկերացրու, երբ ես մենակ եմ լինում գալիս եմ այստեղ, երբևիցե ես ինձ այստեղ միայնակ չեմ զգացել, որովհետև մեր հիշողությունները ինձ ընկերակից են դառնում այդ րոպեին: Դդժավարա ինձ քեզ մոռանալ, որովհետև այգում նստած զույգերը ինձ քեզ են հիշեցնում, դե ասա ես այդքանից հետո, ինչպես մոռանամ քեզ ՝ ես անինքնասերի նման բոլորին մոռացել եմ և քեզնով եմ տարել, անգամ մի պահ քնելը ինձ հաամար դժվար է դարձել, ու՞մ համար, ինչ՞ի համար.., Երևի այս սիրո, այս անիմաստ սիրո որով միայն ես եմ տառապում, որ զգում եմ ինձ հիվանդ է սարքում քո հանդեպ տածած սերը: Բայց մեկ է ես չեմ դադրում քո մասին մտածել, քեզ սիրել, կարոտել: Ես շփոթվել եմ իմ գրած սցներաի մեջ. ես ինքս քեզ գլխավոր հերոսի տեղ եմ դրել, բայց միայն ես եմ խաղում իմ դերը իդեալական…Հավտա սիրելիս կգա մի պահ, որ դու մի տեղ կընթերցես այս սցենարը և կցանկանաս իրականացնել կրկին, բայց արդեն ուշ կլինի, որովհետև այդ գլխավոր դերում ուրիշ արտիստ կլինի, իսկ դու իմ ուշացած սերը կլինես:
