Երկնից իջած ամեն ո՜ք՝
Լինի սո՜ւրբ թե՜ սատանա,
Բախտի բերմա՜մբ թե ցավո՜ք
Մե՛զ է ընտրում - որպես իրեն հանգրվան:
* * *
Մե՜նք սրտից թո՜ւյլ,
Մե՜նք չափից նո՜ւրբ,
Մեր Տիրոջը մի՜շտ հնազանդ ու հլո՜ւ-
Սպասո՜ւմ էինք Հրեշտակի՝
Նե՜ռ հայտնվեց երկնքում:
Մե՜նք անհանգիստ,
Դյուրաբորբո՜ք,
Դո՛ւրս եկանք մեր տներից,
Մեր ստեղծագործ սո՜ւրբ ձեռքերով
Սատանային մեր օջախը ցույց տվինք:
Սո՜ւրբ օջախ էր՝
Ապականվե՜ց-
(Ծծո՜ւմբ թափվեց երկնքից)
Մենք միամի՜տ,
Մենք մեղավո՜ր,
Նեղանո՜ւմ ենք աշխարհից:
Ս. Հարությունյան