Թափահարում է լույսի աղբյուրը,
Գիշերվա կնոջ մարմինն է ցնցում,
Տխուր պարպում է սիրո համբույրը․
Շնահայաց են ամենքն էլ ցածում։
Սառած թևերն է մի կերպ երկտակում,
Դիմագծերի դրվածքն է խախտում,
Կյանքի ձմեռը ու՞մ դուռն է թակում,
Ո՞վ սլուլ օրվա ձնձեղն է թաղկում։
Իրեն ի՞նչ մնաց, մի հավերժությու՞ն,
Արմենը կարծես անիմաստ ապրեց՝
Մանրամասները չի էլ վերլուծում
Եվ այս գիշերով խելքից դուրս հարբեց։
