Статьи

Թափահարում է լույսի աղբյուրը,
     Գիշերվա կնոջ մարմինն է ցնցում,
     Տխուր պարպում է սիրո համբույրը․
     Շնահայաց են ամենքն էլ ցածում։
     Սառած թևերն է մի կերպ երկտակում,
     Դիմագծերի դրվածքն է խախտում,
     Կյանքի ձմեռը ու՞մ դուռն է թակում,
     Ո՞վ սլուլ օրվա ձնձեղն է թաղկում։
     Իրեն ի՞նչ մնաց, մի հավերժությու՞ն,
     Արմենը կարծես անիմաստ ապրեց՝
     Մանրամասները չի էլ վերլուծում
     Եվ այս գիշերով խելքից դուրս հարբեց։